De verjaring van een vordering houdt in dat de vordering na verloop van een bepaalde periode niet meer kan worden afgedwongen van de andere partij. Na het verstrijken van de termijn kan de schuldeiser de vordering niet meer invorderen via gerechtelijke weg van executie.
Er zijn op het gebied van verjaring enkele overeenkomsten tussen het Nederlandse en Franse recht, maar er zijn ook verschillen. In dit artikel leggen wij u graag uit wat deze overeenkomsten en verschillen zijn.
De overeenkomsten tussen het Franse en Nederlandse recht:
1. De lengte van de verjaringstermijnen
De verjaringstermijnen in Nederland en Frankrijk zijn veelal hetzelfde. Zo gelden in beide landen de volgende termijnen:
Twee jaar:
Bij een consumentenkoop geldt een verkorte verjaringstermijn van twee jaar. De verkoper heeft dus twee jaar de tijd om betaling van de (consument)koper te vorderen.
Vijf jaar:
- Nakoming van een overeenkomst, zoals een geldleningsovereenkomst.
- Als sprake is van een tekortkoming in de nakoming van de overeenkomst.
- Betaling van periodieke vorderingen zoals renten van geldsommen, huur en alimentatie.
- Vordering tot schadevergoeding. Let op: de termijn begint te lopen op het moment dat degene die schade heeft geleden weet dat er schade is gelopen én wie daarvoor aansprakelijk is.
Twintig jaar:
De bevoegdheid om veroordelingen in vonnissen ten uitvoer te leggen, verjaart in beginsel pas twintig jaar na datum van uitspraak. Naar Frans recht wijkt deze termijn af en verjaart een vonnis al na 10 jaar.
Verder gelden er voor een aantal specifieke vorderingen aparte verjaringstermijnen. Denk aan belastingschulden, boetes.
2. Gevolgen verjaring
Zowel naar Nederlands als naar Frans recht geldt dat als een vordering verjaard is, dit niet betekent dat de vordering niet meer bestaat. De vordering wordt omgezet in een niet-afdwingbare natuurlijke verbintenis. De vordering kan op de volgende manieren alsnog worden ingelost:
- Door vrijwillige betaling, of betaling “per ongeluk”
- Door verrekening met een schuld aan de schuldenaar
De verschillen tussen het Franse en het Nederlandse recht
1. Stuiting
Nederlands recht
Naar Nederland recht is het mogelijk om een lopende verjaring af te breken. Dit noem je ‘’stuiting’’. Door stuiting van de verjaring, begint een nieuwe verjaringstermijn te lopen op de dag volgend op de stuiting. Deze nieuwe termijn is gelijk aan de oorspronkelijke verjaringstermijn, maar niet langer dan vijf jaar.
Stuiting vindt plaats door:
- het starten van een procedure (dagvaarden);
- een schriftelijke aanmaning of mededeling;
- erkenning door de schuldenaar.
Verder geldt dat bij vorderingen die niét de nakoming van een overeenkomst of schadevergoeding betreffen, een stuiting in ieder geval binnen zes maanden moet worden gevolgd door het starten van een procedure. Anders is de vordering alsnog verjaard.
Frans recht
Naar Frans recht kan de stuiting van de vordering alleen door een dagvaardingsprocedure te starten of een officiële mediation of arbitrage (dat is bij een officiële geregistreerde mediation organisatie of arbitrage rechtbank) te starten.
De erkenning door de schuldenaar kan ook de verjaring stuiten, maar deze moet aan de volgende strikte voorwaarden voldoen:
- Een handtekening van de schuldenaar
- De schuldenaar moet handgeschreven het precies bedrag van de schuld/ vordering in letters uitschrijven (bijvoorbeeld: driehonderdeuro en vijfendertig cent).
Als aan deze voorwaarden wordt voldaan, dan geldt een verjaringstermijn van 10 jaar.
Meer informatie over verjaring van de vordering in Frankrijk
Onze advocaten van de Franse desk zijn gespecialiseerd in Nederlands en Frans recht en kunnen in Nederland en Frankrijk procedures voeren. Indien u vragen heeft, neemt u dan gerust contact met ons kantoor op.
Auteur: Kasia Durlik